Zaprawa sportowa

Do uprawiania niemal każdej dyscypliny sportowej potrzebne jest odpowiednie przygotowanie. W równym stopniu dotyczy to profesjonalistów jak i amatorów. Na prawidłową zaprawę powinny zwrócić uwagę przede wszystkim te osoby, które wcześniej z wysiłkiem fizycznym miały niewiele wspólnego. To one najczęściej boleśnie doświadczają „zakwasów” i różnego rodzaju kontuzji spowodowanych zbyt forsownymi ćwiczeniami. Przygotowania najlepiej zacząć kilka tygodni przed przystąpieniem do właściwych ćwiczeń. Początkowo zaprawa nie powinna być zbyt męcząca. Wystarczy odrobina wysiłku. Dobrze, jeśli przy okazji rozgrzewane są wszystkie główne partie mięśniowe. Im lepiej będą one rozruszane, tym mniejsze ryzyko późniejszych naciągnięć lub bolesnych naderwań włókien. Ćwiczenia przygotowujące dają lepsze rezultaty, jeśli wykonywane są na zewnątrz. Dzięki temu organizm otrzymuje więcej tlenu, który dostarczany jest do mięśni. Z dala od miejskiego gwaru – w lesie czy parku nikt nie będzie nam przerywał lub złośliwie komentował nieudanych prób. Można więc poczuć się swobodnie. Po kilkunastu dniach zaprawę można wzbogacić o elementy ćwiczeń pomocnych w rozwijaniu partii ciała odpowiednich dla danej dyscypliny sportowej. Z czasem mogą one zdominować trening.

Klejenie glazury

Jeszcze kilkanaście lat temu do przyklejania glazury stosowano niemal wyłącznie zaprawy cementowe. Klasyczna technologia odeszła w niepamięć wraz z pojawieniem się znacznie wygodniejszych w użyciu zapraw klejowych. W swoim składzie zawierają one poza piaskiem, wodą i cementem szereg substancji poprawiających ich właściwości plastyczne i wypełniające. Tym samym są na ogół wygodniejsze do stosowania. Tego typu zaprawy zwykło się dzielić ze względu na ich grubość warstwy. Zaprawa klejowa cienkowarstwowa mierzy zwykle zaledwie 5 mm grubości i może być stosowana wszędzie tam, gdzie podłoże jest równe. Zaprawy średnio i grubowarstwowe nie wymagają idealnie płaskiej powierzchni z racji tego, że same wyrównują podłoże. Ich grubość wynosi najczęściej do 20 mm. Ponadto wśród zapraw klejowych wyróżnić można zwykłe i elastyczne. Te pierwsze mają zastosowanie do przyklejania glazury na typowych podłożach jak tynk czy beton. Zaprawy elastyczne sprawdzają się wszędzie tam, gdzie płytki mogą być wystawione na częste zmiany temperatury lub w miejscach o niestabilnym podłożu. Zaprawy klejowe mogą występować w postaci proszku do zmieszania z wodą lub elastycznej masy.

Zaprawy tynkarskie

Dostępne na polskim rynku zaprawy tynkarskie pozwalają na ich stosowanie na ściany wzniesione z różnego rodzaju materiałów budowlanych. Niektóre technologie wytwarzania wapna umożliwiają jego dodawanie wprost do mieszanki tynkarskiej, jeszcze w jej suchej postaci. Bardziej doświadczeni tynkarze polecają jednak zaprawy na bazie ciasta wapiennego, które odznaczają się lepszą urabialnością. Wapno hydratyzowane powinno być też odpowiednio długo moczone przed wyrobieniem masy. Na ogół producenci zalecają przygotować odpowiednio duże i szczelne naczynie, w którym rozrabiana będzie zaprawa tynkarska. Powinno być one wolne od wszelkiego rodzaju zabrudzeń i chemikaliów, które mogłyby niekorzystnie wpłynąć na właściwości wiążące masy. Pojemnik trzeba napełnić wodą po czym powoli wsypać wapno hydratyzowane, pamiętając o zachowaniu odpowiedniej proporcji – ok. 60 litrów wody na 100 kg wapna. Całość należy dobrze wymieszać, używając specjalistycznego mieszadła lub mniej fachowego, ale równie efektywnego sprzętu jak łopata lub motyka. Na koniec wystarczy pojemnik szczelnie zakryć i pozostawić na około 1,5 doby. W tym czasie temperatura w otoczeniu nie powinna być niższa niż 5 stopni Celsjusza. Same roboty tynkarskie zaleca się wykonywać w temperaturze około 15-20 stopni Celsjusza przy ładnej, słonecznej pogodzie.

Zaprawa - historia

Tym, co łączy rzymskie akwedukty, średniowieczne kościoły i wiktoriańskie kamienice jest... zaprawa. To ona scala budynki wykonane z setek tysięcy cegieł. Dawniej zaprawy były pilnie strzeżonymi tajemnicami mistrzów murarskich. Dziś dostępne są jako gotowe mieszaniny, do których wystarczy dolać wody zgodnie z instrukcją producenta. Podstawowym atrybutem każdej zaprawy jest jej zdolność do wiązania, czyli przejścia ze stanu półpłynnego w stały. Właściwość ta pozwala trwale łączyć elementy ścian budynków (np. cegły lub pustaki), ale także wypełniać spoiny i niewielkie pęknięcia a ponadto chronić elementy konstrukcyjne poprzez stworzenie trwałej, odpornej na warunki atmosferyczne i estetycznej powłoki. Istnieje nawet kilkanaście rodzajów zapraw stosowanych w budownictwie. Najpopularniejsze to zaprawy cementowe, wapienne i cementowo-wapienne. Nieco rzadziej wykorzystywane są ich odpowiedniki cementowo-gliniane i magnezjowe. Do zastosowań niewymagających dużej wytrzymałości, np. do łatania ubytków w tynkach, służą zaprawy gipsowe, w których nie używa się kruszywa. Naturalne właściwości zapraw mogą być modyfikowane poprzez dodanie odpowiednich domieszek do ich składu.

Zaprawa wyrównująca

Idealnie położone płytki ceramiczne w łazience wymagają odpowiednio przygotowanego podłoża. Niestety, w budownictwie wielorodzinnym zwłaszcza wznoszonym w latach 70. i 80. z tzw. wielkiej płyty, o prostych, trzymających pion ścianach i podłogach można tylko pomarzyć. Rozwiązaniem są zaprawy wyrównujące, które choć ujmują nieco powierzchni, zapewniają odpowiednie podłoże dla klejów spajających glazurę. Wiodący krajowi producenci oferują klientom gotowe mieszanki, które wystarczy w odpowiedniej proporcji rozrobić z wodą. Bazują one zwykle na spoiwie cementowym z dodatkiem kruszyw i dodatków modyfikujących. Ważne, by zaprawa wyrównująca odznaczała się bardzo dobrą przyczepnością do podłoża, a ponadto była wodo i mrozoodporna. Po połączeniu z wodą masa jest plastyczna przez 3-5 godzin (w zależności od cech produktu oraz temperatury otoczenia). W tym czasie należy nanieść ją na wyrównywaną powierzchnię, a także odpowiednio rozprowadzić i wygładzić. Wydajność zaprawy może się wahać od 1 do 2 kg na m2 dla warstwy o grubości 1 mm. Praktyka dowodzi, że w dużej mierze uzależnione jest to od nierówności podłoża a także jego chłonności. Czas schnięcia zaprawy wynosi na ogół około 6 godzin.