Tym, co łączy rzymskie akwedukty, średniowieczne kościoły i wiktoriańskie kamienice jest... zaprawa. To ona scala budynki wykonane z setek tysięcy cegieł. Dawniej zaprawy były pilnie strzeżonymi tajemnicami mistrzów murarskich. Dziś dostępne są jako gotowe mieszaniny, do których wystarczy dolać wody zgodnie z instrukcją producenta. Podstawowym atrybutem każdej zaprawy jest jej zdolność do wiązania, czyli przejścia ze stanu półpłynnego w stały. Właściwość ta pozwala trwale łączyć elementy ścian budynków (np. cegły lub pustaki), ale także wypełniać spoiny i niewielkie pęknięcia a ponadto chronić elementy konstrukcyjne poprzez stworzenie trwałej, odpornej na warunki atmosferyczne i estetycznej powłoki. Istnieje nawet kilkanaście rodzajów zapraw stosowanych w budownictwie. Najpopularniejsze to zaprawy cementowe, wapienne i cementowo-wapienne. Nieco rzadziej wykorzystywane są ich odpowiedniki cementowo-gliniane i magnezjowe. Do zastosowań niewymagających dużej wytrzymałości, np. do łatania ubytków w tynkach, służą zaprawy gipsowe, w których nie używa się kruszywa. Naturalne właściwości zapraw mogą być modyfikowane poprzez dodanie odpowiednich domieszek do ich składu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz